FILM I ODUHOVLJENO POZORIŠTE U PISMIMA O POZORIŠTU L. N. ANDREJEVA

Apstrakt

Naš rad predstavlja kritičku analizu odnosa nastanka filma i njegovog odjeka na dramsku umetnost početkom XX veka, tumačeći dva pisma o pozorištu, svojevrsni manifest novog pozorišta Leonida Andrejeva. Cilj rada ogleda se u sagledavanju piščevih stavova o potrebi nove drame u Hudožestvenom teatru, zameni starog pozorišta drugim, pojavi nove publike – aktivnog učesnika igre i pojavi filma koji, prema piscu, može ugroziti pozorište. Značaj našeg rada ogleda se u predstavljanju zaključaka, najpre, ruskih istraživača, obostrano korisnih: sa jedne strane dobijamo dokumentaciju ekranizovanih Andrejevljevih dela, a sa druge strane sačuvanu kritiku savremenika pojedinih filmova. Glavni cilj tetrade dramski pisac-reditelj-glumac-publika mora da bude sveprisutna „oduhovljenost“, koja se oseća u delu, radnji, prizoru i predmetima. Gledalac prve polovine XX veka se ne zadovoljava aristotelovom koncepcijom drame, već nastupa vreme novog pozorišta – panpsihizma, oduhovljenost svakog detalja. U tom periodu Kinemo neminovno osvaja radnju i prizor, a reči postaju ključni instrument novog pozorišta, koje mora da se pojavi zbog promena koje su se desile, oslikanim u gledaocima i novom istorijskom razdoblju.